Rajskie Dni z opowieścią

-

Jednym z pierwszych wyjść w miasto z teatrem kamishibai była inicjatywa Stowarzyszenia Oswajanie Miasta (niegdyś Oswajanie Sztuki) pod nazwą "Rajskie Dni na Rayskiego". To właśnie wtedy wraz ze Stowarzyszeniem Kulturalno - Edukacyjnym Chowaniec - oprócz stanowiska promującego idee Chowańca - zorganizowaliśmy "Bajanie na dywanie". Choć sam punkt programu brzmi bardzo prosto, to wiele czasu zajęło nam poszukiwanie samego dywanu, który nawiązywałby swoim wyglądem do "perskości" czy orientu. Jak podejrzewaliśmy, te relikty PRLu szybko zniknęły z mieszkań i zostały zastąpione bardziej skandynawskimi, prostszymi dywanami, które w żadnym wypadku nie kojarzyły się z Szeherezadą i "Baśniami z tysiąca i jednej nocy". Na całe szczęście po tygodniu intensywnych poszukiwań udało nam się odnaleźć odpowiedni dywan (zarówno wyglądem jak i metrażem) i przygotować go do "wyjścia w miasto".

III Rajski Dzień na Rayskiego odbył się 21 września 2021 r. i był bardzo zimnym dniem. Wizja ulewy wisiała nad Szczecinem, temperatura była już bardziej jesienna niż letnia, lecz na szczęście frekwencja dopisała. Samo "Bajanie na dywanie" okazało się lekko egzotyczne dla młodych szczecinianek i szczecinian, ale gdy pierwsze lęki i wątpliwości odeszły, dzieciaki z przyjemnością zasiadały na dywanie i cieszyły się z opowieści. Wtedy to jeszcze nie kwitła we mnie idea Indiany. W ogóle nie miałem w głowie konceptu sformalizowania ulicznego opowiadania. Aczkolwiek z samego opowiadania miałem ogromną satysfakcję i wiedziałem, że lubię to robić.

Kolejny Rajski Dzień na Rayskiego, w którym wzięliśmy jako Stowarzyszenie Chowaniec udział, odbył się rok później - 28 sierpnia 2022 r. i była to jego piąta edycja. Pogoda tym razem dopisała - było bardzo słonecznie, co jakiś czas wiatr uwalniał nas od spiekoty słońca, a na niebie z trudem można było wypatrzyć choć jedną chmurę. Znów zorganizowaliśmy "Bajanie na dywanie", lecz tym razem lepiej wyekwipowani. Nasz teatrzyk stanął na małym stoliku, zaś sam narrator zasiadł na pamiętającym Stan Wojenny stołeczku. Ludzi odwiedzających szczecińskiego Rayskiego było mnóstwo, a zwłaszcza dzieci, które nie bacząc na to, że już wcześniej słyszały daną bajkę, postanawiały jeszcze raz ją usłyszeć. Podczas gdy ja miałem przyjemność zabawiać szczecinian i szczecinianki kamishibai, Stowarzyszenie Chowaniec tłumaczyło chętnym dorosłym, czym są żywe opowieści w wydaniu RPG (narracyjne gry gabularne), przeprowadzało sesje RPG oraz zapraszało na swoje eventy. I choć moja miłość do kamishibai wzrosła wtedy również nie miałem jeszcze idei kamishibaia (z jap. opowiadacz kamishibai) w głowie. Ot, było to po prostu coś, co lubiłem robić. Coś w rodzaju rewolucji w myśleniu zaszło później.  

Pierwsze zdjęcie - "Głos szczeciński", Sebastian Wołoch

Drugie zdjęcie - Olga Iwanow 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Lisie tajemnice - recenzja zbioru "Kitsune. 13 opowieści o lisach"

-
Obraz
  W rodzimej kulturze nie przywiązujemy wielkiej wagi do postaci lisa – nie ma ona boskiego wymiaru i skupia wokół siebie raczej negatywne cechy ludzkie. Znamy lisy przechery, lisów oszustów (jak np. w „Pinokiu” Collodiego), ewentualnie lisa demagoga („Szelmostwa Lisa Witalisa” J. Brzechwy). W języku polskim mówi się o kimś fałszywym, że jest „farbowanym lisem”, a o cwaniaku - „szczwany lis”. Nic, co chcielibyśmy usłyszeć o sobie. Zupełnie inaczej ma się lis w kulturze japońskiej, o czym dobitnie świadczy wydany przez Wydawnictwo Kirin zbiór opowieści pt. „Kitsune. 13 opowieści o lisach”. Ośmioro autorów i autorek japońskich postanowiło zmierzyć się z postacią tego rudego psowatego o nadnaturalnym charakterze. Lis w kulturze japońskiej jest istotą magiczną, czasem demoniczną, a nawet tricksterem. Bywają lisy, które odpłacają się ludziom za okazane im dobro, ale na swojej drodze można spotkać też takie, które wystrychują ludzi na dudka. Ciekawy jest fakt, że lisy – wg japońskich wierz
Więcej...

Podsumowanie Wonsowego Roku

-
Obraz
Skoro nadszedł już styczeń 2024, należy podsumować zeszły rok. I jak się okazuję, mam co podsumować w tym pierwszym roku działalności, bowiem zdarzyło się wiele. Udało mi się: - stworzyć własną markę ( jeszcze nie wiem, czy rozpoznawalną, ale najważniejsze że własną ), - zaistnieć publicznie w Szczecinie, - wziąć udział w dziewięciu wydarzeniach ( w tym pięciu plenerowych! ), - spotkać dziesiątki jeśli nie setki osób, którym po raz pierwszy „przedstawiłem” teatr kamishibai, - przetłumaczyć na język polski pięć opowieści: „Wdzięczny Żuraw”, „Momotaro, brzoskwiniowy chłopiec”, „Zapominalska czarownica”, „Krasnal Tomte” oraz „Różni”, - zilustrować jedną bajkę braci Grimm ( o tym już wkrótce! ). To był dla mnie naprawdę twórczy rok, a właściwie pół roku, bowiem dopiero od czerwca 2023 r. liczę swoją oficjalną, indiana-wonsową działalność.  A co mam w planach?   Zakup i tłumaczenie kolejnych opowieści (trzeba powiększać bibliotekę i prezentować opowieści szczeciniankom i szczecinianom!), il
Więcej...

Wszystkie drogi prowadzą do Radomia

-
Obraz
  Opowiadacze, opowiadactwo, bajanie – te słowa w czasie IV Ogólnopolskiego Festiwalu Opowieści w Radomiu były odmieniane przez wszystkie przypadki – zarówno gramatyczne, jak i ludzkie. Również byłem tym „ludziem”, który wtrącił swoje trzy grosze do tych zjawisk, aczkolwiek zrobiłem to po raz pierwszy! Radom jako miasto żył w mojej świadomości jako miejsce produkcji zupek chińskich, o których wspominał niegdyś w skeczu o chińskim „restauratorze” Kabaret Ani Mru-Mru. Jako że z moją świadomością geograficzną nie jest najlepiej, wiedziałem jedynie, że Radom jest „daleko” od Szczecina. Nigdy w nim nie byłem, nigdy o nim nie czytałem ani nie interesowałem się nim. Oczywiście zmieniło się to wraz z wypełnieniem i przesłaniem zgłoszenia na Festiwal. Wtedy postanowiłem zrobić research, dokąd to w ogóle mam zamiar się udać?! I okazało się, że Radom ma wiele do zaoferowania. Nie tylko jest to miasto Jacka Malczewskiego, ale również Jana Kochanowskiego. Dodatkowo znajduje się tak kilka ciekawyc
Więcej...